نویسنده: آرام

در سکوت سرخ گیلاس شراب،
یاد را به فنا میخوانی.
و من در تو دوباره غرق میشوم،
پناهنده می پذیری؟

آرام

شاعر، نویسنده

زمین چه سنگین می چرخد،
زیر پایِ پایکوبانِ غرقه در خونِ آنکارا.
لبخند چه عریان می میرد بر لبِ کودکان بی پناه کوبانی.
نگاه چه سوگوار می بیند
چشمانِ زیبایِ خفته،
در پارک مادر، در سلیمانیِ.
اعدام چه ساده می بلعد،
رفیق من، مهاجرین افغانی.
***

آرام

شاعر، نویسنده

آخرین هدیه
لبخندی سرخ و نگاهی سبز.
بعد از بند،
کوچه‌ای دیگر.
بازپسین یاد؟
دری نیمه باز،
نگاهی تهی و
لبخند بکر یک کودک.

آرام

شاعر، نویسنده

هم زاد من ، دردی بود،
هادی راه.
هم راه من،
آوازی از جنس طغیان،
در گلو جراحی شد …
دستهایت را بگو،
طپش قلبم را معنا ببخشند.

آرام

شاعر، نویسنده

زیر نور پریشان چراغ برق،
کودکی با دستهائی از جنس حریر ،
سیم خاردار مرز مرگ را،
تجربه میکند.
زیر باران غمگین صبح پاییزی،
مادری آبستن،
طفلش را جان می بخشد ،
و زمان را،
با پرواز سارهای هراسیده ،

آرام

شاعر، نویسنده

له سه‌ر سنگی شه‌لالی ده‌ردی ده‌ریا ،
به‌ره‌و رۆخا ده‌هێنی مێر منالێ،
شه‌پۆلی بێ قه‌راری دیلی شه‌و، با .
له ژێر تیشکی خه‌فه‌ت باری هه‌تاوا،
وه‌كو خونچه كه داخراون لێوانی،
به‌یانی، په‌یكه‌ری ئه‌شوا له ئاوا.
له باوه‌ش رۆخی ویشكی به‌ژنی زه‌ریا
ده‌پچرێنێ به‌رۆكی، دایكی شه‌یدا.

آرام

شاعر، نویسنده

هه‌مۆ رۆژێ هه‌تا شه‌وێ،
به ئه‌نگۆستی خوێن تێزام ،
گولی فه‌رشی سه‌دان ره‌نگی
خاوه‌نی زێر ده‌نه‌خشێنم .
دوازه پاییزه ته‌مه‌نم
دایك مردوو ، خوشك برسی
بێكاره باوكی ره‌به‌نم.

آرام

شاعر، نویسنده

وا هاوینه،
نیگا ئاسك ئاساكانت له دور ،
مه‌ودای نیوان ئاسمان و ئه‌رز
داره روته‌له‌كانی شار
كه هه‌ر وه‌ک خۆت بێ به‌رگ و تینون بریوه و
تاوی به‌تین سه‌ر كۆلمه‌كانت ئه‌نگێوێ و
شه‌مالی گه‌رم ،
هێدی هێدی‌، قژی تۆزاویت ئه‌بزێوێ.

آرام

شاعر، نویسنده

به دلهره‌ یک بوسه میمانی
در اغوش اخرین دیدار.
در سکوت عمیقت
صدای سقوط زردبرگ پاییز پیداست.
به مکث زمان میمانی
مبهوت از بوسه اتشین بر پیشانی حرکت.
به لمس شبنم میمانی
بر لبانی مملو از لبخند .

آرام

شاعر، نویسنده